Küçük Ağaç, babaannesi ve büyük babası ile yaşarken onlardan doğayı, ağaçları, böcekleri, kuşları sevmeyi, onlarla özel bir iletişim diliyle konuşmayı, doğayla dost olup barış içinde yaşamayı öğrenir. Doğayı katleden, dünyayı her geçen gün içinde yaşanılmaz bir cehenneme çeviren günümüz insanına inat doğayla bütünleşmeyi başarır.
Her hafta beş sözcük öğrenen ve kullanan Küçük Ağaç’a büyük babayla kütüphaneden getirttiği kitapları okuyan büyük anne, daha sonra ondan okunan kitaplar üzerine tartışmasını ister. Sadece evde düzenledikleri bu kitap okuma ve tartışma zamanları bile çocuk eğitiminde örnek alınmaları için yeterli bir sebeptir aslında.
Torunlarını eğiten, onun gelişimine rehberlik eden babaanne ve büyük babanın eğitim anlayışında cezanın da ödülün de yeri yoktur. Zaman zaman geri bildirimlerde bulunarak davranışlarının ne işe yaradığı ya da nelere sebep olduğu konusunda rehberlik ederler sadece.
Bir gün Küçük Ağaç, dedesinden mısır kaynattığı kazanı temizlemek için izin ister. Dedesinin izin vermesi üzerin saatlerce uğraşır ve kazanı temizler. Dedesi gelip bakar ama “aferin” demez. Çünkü “aferin” bir ödüldür. Bunun yerine “ Küçük Ağaç sen kazanı çok iyi temizlemişsin hiç kir kalmamış. Bize zaman kazandırdın yarın kasabaya daha çabuk gidebileceğiz.” der. Dede, ödül yerine geri bildirimde bulunarak torununun yaptıklarının farkında olmasını sağlamıştır. Küçük Ağaç, yaptıklarının sonuçlarını ve etkilerini görür, ailenin işe yarayan bir parçası olmaktan gurur duyar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder